Leren revalideren....

Nu ik officieel ben begonnen met revalideren blijkt dat een behoorlijke impact te hebben!
Dacht ik het er ´even bij te doen´ blijkt dat ik mijn leven om de revalidatie heen moet plannen. Ik moet leren om te revalideren!

Meestal heb ik 6 therapieen per week, vaak worden er 2 op één dag gepland. Ik krijg 1,5 week vooruit de ingeplande therapieen thuis gestuurd. En ondanks dat de planning erg haar best doet om dit op elkaar aan te laten sluiten moet ik soms even wachten tussendoor. Ook zijn het niet altijd dezelfde dagen en zeker niet altijd dezelfde tijden. Maargoed, als je dat 1,5 week van te voren weet kun je je daar op instellen....zou je denken.

´s Morgens is het prettigst, omdat ik dan meestal ´op m´n best´ ben.
´s Middags ga ik eigenlijk altijd slapen.
Maar wat als je ´s morgens een afspraak buiten de deur hebt en ´s middags in het revalidatiecentrum moet zijn..?! Geen tijd om te slapen tussendoor en dus oververmoeid richting therapie...
Gisterenmiddag gebeurde het dan ook dat ik vallend over mijn eigen voeten, lang leve de rollator, bij fysiotherapie binnen kwam. Kennelijk keek ik ook niet al te helder uit mijn ogen wat bij de therapeut de woorden ontlokte: 'wat doe je hier eigenlijk...?!'. Tsja...ik heb afspraken en wil graag aan mezelf werken; dus ik kom (moe of niet).
Maar al na 2 oefeningen kwamen we er achter dat zowel mijn lijf als mijn geest niet mee wilden werken en ik van vermoeidheid niets meer opnam en ook eigenlijk niets meer kon zeggen...

We zijn gestopt en de therapeut bracht me naar de auto waar mijn man op me zat te wachten. De afspraak bij de Ergotherapie heeft ze voor me afgezegd en binnen een kwartier lag ik in mijn bedje.

Wat is het toch raar dat ik 3 maanden geleden nog een 'gewoon' leven had waarin ik 100 dingen tegelijk kon doen en dat ik nu afgebrand ben van helemaal niks...!

Op het moment is de revalidatie het belangrijkste in mijn leven omdat ik alleen daar zelf invloed uit kan oefenen op mijn herstel!
Ik moet dus gaan leren om andere afspraken niet op dezelfde dag te plannen of (bijna nog moeilijker) mensen te zeggen dat ik niet kan op de door hen voorgestelde datum/tijd.

Mijn leven zal de komende tijd bestaan uit therapie,artsenbezoek, uitrusten en wat huishoudelijke klusjes...
In de hoop dat ik dan misschien volgend jaar zomer weer wat meer fut heb om leuke dingen te ondernemen.

't is nog even wennen....